Late dienst

Dit keer het verhaal van Ellen Wijnberger (begeleider). Zij werkt bij Philadelphia Zorg op de boerderij Groot Schutterhoef, een intensieve zorglocatie in Leusden voor mensen met een lichte verstandelijke beperking (LVB) of een ernstig meervoudige beperking (EMB). Ellen werkt op een woongroep voor tien mensen met een meervoudige beperking. Zij vertelt hoe zij en haar collega’s 24 uur per dag de aandacht en ondersteuning bieden die zij nodig hebben.

Late dienst

Een warme dag in juli… late dienst. Om 3 uur ‘s middags begint de dienst met de overdracht tussen ‘vroeg’ en ‘laat’. Gelukkig weinig bijzonderheden, dat begint altijd weer lekker.

Een collega die vanwege zwangerschap niet volledig in de zorg meedraait, komt voor wat extra ondersteuning. Ze kookt die avond en helpt met het eten. De spaghetti met broccoli en vis smaakte iedereen goed. Na wat extra tijd voor persoonlijke aandacht en ‘een hapje en een sapje’ is het tijd voor de bewoners om naar bed te gaan.

Wouter is er echt aan toe. Wanneer ik hem vraag of hij naar bed wil, beantwoordt hij mijn vraag met een gulle lach. Ik neem hem mee naar de badkamer voor de laatste zorg. Fris gepoetst wordt hij met de tillift naar zijn kamer gebracht. Hij lacht tevreden, is blij dat hij mag liggen. Na nog wat draaien en keren ligt hij naar mijn idee goed

Wanneer ik hem vraag of hij lekker ligt maakt hij afwisselend grommende en hoge geluiden waaruit ik opmaak dat hij het heerlijk vindt om uit zijn rolstoel te zijn en dat hij kan liggen. Ik klets nog wat tegen hem, terwijl ik zijn dekbedhoes steeds omhoog gooi en het op hem neer laat komen waardoor hij de koude lucht voelt waaien. Hij ontspant met een glimlach op zijn gezicht. “Laatste keer Wouter, dan ga ik”. Ik dek hem onder en doe zijn bedhek omhoog. “Welterusten vriend… tot snel!”

Wanneer mijn collega zegt dat ze Lucas naar bed gaat brengen, zeg ik haar dat ik even naar de wasmachine loop en dan kom om haar te helpen. Het is zowel voor Lucas als voor ons fijner om hem met z’n tweetjes te verzorgen.

De wasmachine en droger draaien weer en wanneer ik op de kamer van Lucas kom, heeft mijn collega zijn tanden al gepoetst en hem met de tillift op bed gelegd. Wanneer we hem op rustige toon vertellen wat we doen, lijkt het voor hem iets meer voorspelbaar te zijn waardoor hij minder gespannen is. Nadat hij verschoond is en een schone, frisse pyjama aan heeft leggen we hem op zijn zij en leggen we kussens in zijn rug zodat hij niet terug kan rollen.

Hij wriemelt een beetje met zijn lange, slanke vingers aan het doekje wat bij hem ligt en kijkt me met grote ogen aan. Ik vertel hem dat het klaar is voor vandaag en dat hij lekker mag gaan slapen. Hij maakt hoge geluidjes alsof hij nog wat te vertellen heeft. Ik vraag hem “Wat wil je nog vertellen dan?”, waarop hij, met een lieve lach, opnieuw geluiden maakt. Zo ‘kletsen’ we even en wens ik hem welterusten.

Na zo’n warme dag is het heerlijk om de cliënten fris in bed te kunnen leggen. Wanneer we de woonkamer inlopen blijkt dat Marieke er ook aan toe is om naar bed te gaan. Ze is inmiddels in haar stoel in slaap gevallen. Ik spreek met mijn collega even af wie wat gaat doen. Zij brengt Marieke naar bed terwijl ik de spullen pak om Suus te verschonen en om te kleden. Wanneer ze haar pyjama aan heeft zet ik Suus aan tafel voor wat drinken en wat fruit.

Om half elf zijn acht van de tien bewoners naar bed gebracht en slapen ze ook allemaal, moe na een warme dag.

Suus en Ben zijn al wel klaar om naar bed te gaan maar mogen nog een poosje blijven zitten; zij zijn meer avondmensen. De nachtdienst brengt hen naar bed. Mijn collega gaat om half 11 naar huis, de volgende ochtend heeft ze weer een vroege dienst.

Ik ruim ondertussen de woonkamer en de keuken verder op en ga daarna rapporteren. De nachtdienst komt binnen wanneer ik net de computer afgesloten heb. We kletsen een poosje en na de overdracht wens ik haar een rustige dienst. Ik ga naar huis, voldaan en dankbaar. Morgen weer een nieuwe dag voor hen, en voor mij.

Samenvatting 

De verteller in dit verhaal evenals haar collega’s stemmen hun interventies af op wat bewoners aangeven nodig te hebben. Tevens stemmen zij af wie wat doet om de tijd goed te benutten. Menselijke waardigheid en betrokkenheid staan centraal. Hier wordt zeggenschap doe je samen in de praktijk gebracht.

Reflectievragen

Ken jij in jouw werk ook situaties waarin het gesmeerd loopt?
Wat maakte dat het zo goed verliep?
Wat was jouw bijdrage daarin?

Zeggenschap doe je samen

In de gehandicaptenzorg draait alles om samenwerken en elkaar versterken. Daarbij is zeggenschap niet iets dat je alleen doet; het is een proces van creatief samenspel tussen professionals, cliënten en hun netwerk. Dit principe van samen beslissen en handelen is essentieel om te zorgen dat iedereen gehoord wordt. Ontdek hoe dit motto in de praktijk wordt gebracht.
Deze verhalenreeks is mede mogelijk gemaakt door het ministerie van SZW en

Vaardigheden

Gepubliceerd op

januari 19, 2025